κουραστικό και κατά τη γνώμη μου αργό και μεγάλο

Η Πατρίσια Χάισμιθ είναι πολύ δυνατή συγγραφέας. Ένιωθα σαν να διάβαζα μια πολύ καλή Αγκάθα Κρίστι. Αγωνιώδες, ανατρεπτικό. Αν και φλύαρο ως προς την ψυχολογία των ηρώων και τις καθημερινές τους κινήσεις είναι έτσι γραμμένο που δεν το βαριέσαι. Ακριβώς στο ψαχνό!

Είμαι λίγο διστακτικός ως προς το εξής: δεν είναι ξεκάθαρη η υπόθεση και το τέλος είναι πολύ μπερδεμένο. Αν ισχύει αυτό που σκέφτομαι, ναι είναι αξιόλογο βιβλίο, αν είναι γενικό και σκέψου ό,τι θες δε μου άρεσε καθόλου. Κατά τη γνώμη μου λοιπόν ο δολοφόνος της πρώτης γυναίκας (που έκανε και το έγκλημα, άλλωστε γι' αυτόν διαβάζουμε στην αρχή) νομίζει ότι ξέφυγε από τον νόμο. Τυχαία όμως δολοφονείται και μια δεύτερη γυναίκα κατά τον ίδιο τρόπο, οπότε ο αστυνομικός που αναλαμβάνει τις υποθέσεις χρησιμοποιεί τον σύζυγο της δεύτερης, τον γεμίζει υποψίες και τον αναγκάζει να έρθει σε επαφή με τον δολοφόνο, με τον οποίο τον ενώνει το κοινό στοιχείο της δολοφονημένης συζύγου. Κι οι δυο παίζουν δηλαδή το παιχνίδι του αστυνομικού, που θέλει να αναγκάσει με αυτόν τον τρόπο να ομολογήσει την ενοχή του ο δολοφόνος. Άρα ο δεύτερος άντρας δε σκότωσε τη γυναίκα του. Ναι αλλά ποιος τη σκότωσε; Και γιατί μένει αναπάντητο το ερώτημα; Αν ισχύει λοιπόν αυτή μου η σκέψη είναι πολύ καλογραμμένο και από τα δυνατά ψυχολογικά βιβλία. Αλλιώς.... :( (απογοήτευση). Ρίξτε του όμως μια ματιά. Και μετά βουτήξτε στη σειρά με τα βιβλία του Ρίπλεϋ.